Istnieją dwie wersje opisu samego faktu wniebowzięcia Maryi. Jedna skrócona, mówi o tym, że gdy Apostołowie czuwali przy grobie Matki Zbawiciela, On sam przybył z aniołami Michałem i Gabrielem. Polecił Michałowi, by zabrał ciało Maryi na obłok i złożył je w raju. Tam Aniołowie złożyli ciało pod drzewem życia. A gdy to uczynili, Michał przyniósł Jej świętą duszę i połączył z ciałem.
Druga wersja jest bogatsza i wprowadza świadectwo św. Tomasza Apostoła. Ten bowiem spóźnił się i nie był na pogrzebie. Kiedy na obłoku zbliżał się do Góry Oliwnej, widział, jak aniołowie niosą ciało Maryi do nieba. Na dowód tego spuścili mu szarfę, którą Apostołowie założyli na ciało Maryi.
Kiedy wysłuchał opowieści o Jej śmierci i pogrzebie, oświadczył, że Jej ciała już nie ma w grobie, bo zostało zabrane do raju. Zdenerwowani Apostołowie wypominają mu grzech niewiary, z jakim chodził siedem dni po zmartwychwstaniu Jezusa. Tomasz ten swój grzech uznaje, ale domaga się podejścia do grobu i otwarcia go celem sprawdzenia, czy ciało się w nim znajduje. Tak też się dzieje. Apostołowie otwierają grób, a ten okazuje się pusty. Tym razem Tomasz miał rację. Gdy jeszcze pokazuje szarfę, jaka spadła, gdy Aniołowie nieśli ciało Maryi w stronę raju, wyznają wiarę w Jej wniebowzięcie.
Prawdę o Wniebowzięciu NMP ogłosił jako dogmat wiary papież Pius XII 1 listopada 1950 r. w Konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus”
„…powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej” (Breviarium fidei VI, 105)
W tekście konstytucji czytamy: „Dlatego po wielokrotnym zanoszeniu modłów do Boga i wzywaniu światła Ducha Prawdy, na chwałę Wszechmocnego Boga, który okazał swą szczególną życzliwość Maryi Dziewicy, na chwałę Jego Syna, nieśmiertelnego Króla wieków, zwycięzcy grzechu i śmierci, dla powiększenia chwały Jego Czcigodnej Matki oraz ku weselu i radości całego Kościoła, powagą Pana Naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej. Dlatego jeśliby ktoś, czego niech Bóg broni, odważyłby sie temu zaprzeczyć albo dobrowolnie podawać wątpliwość to, co zostało przez Nas zdefiniowane, niech wie, że odpadł od Boskiej i katolickiej wiary.”
Orzeczenie to Ojciec święty wypowiedział uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych. Orzeczenie to oparł nie tylko na dogmacie, że kiedy przemawia uroczyście jako wikariusz Jezusa Chrystusa na ziemi w sprawach prawd wiary i obyczajów, jest nieomylny, ale także dlatego, że ta prawda była od dawna w Kościele uznawana. Papież ją tylko przypomniał, swoim najwyższym autorytetem potwierdził i usankcjonował.
W tradycji ludowej święto 15 sierpnia jest dziękczynieniem za zebrane plony. Tego dnia przynosi się do Kościoła do poświęcenia barwne bukiety złożone ze zbóż, owoców, warzyw, kwiatów i ziół. Wokół święta Wniebowzięcia powstało w kulturze polskiej wiele zwyczajów związanych z poświęconymi w ten dzień wiankami uplecionych ze świeżych ziół, które miały zabezpieczać przed wieloma chorobami.
Dzień Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, decyzją komunistycznych władz, w 1955 roku przestał być dniem wolnym od pracy. W maju 1989 roku Sejm RP przywrócił to święto jako dzień ustawowo wolny od pracy.
Również 15 sierpnia 2006 – Święto Wojska Polskiego na pamiątkę Bitwy Warszawskiej z 1920 roku.
http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-15a.php3
http://www.zrodlo.krakow.pl/rocznik-2012/numer-35-2012/z-nauczania-ojca-swietego