Zawitaj Królowo Różańca Świętego …

rosary   „Przy odmawianiu Różańca świętego, między innymi intencjami miejmy i tę,

by za pośrednictwem Dziewicy Niepokalanej Maryi wybłagać od Boga łaskę,

by Wiara święta wśród nas się przechowała, byśmy się trzymali z daleka od błędów,

które się obecnie szerzą wśród chrześcijan i by zatryumfował chwalebny rzymskokatolicki Kościół,

Matka i Mistrzyni prawdziwej Wiary, poza którym nie ma zbawienia”.


Św. Jan Bosko

 

 

 

 

Jak-odmawiać-różaniec

 

Czym jest Różaniec?

Odmawiając Różaniec, rozważamy razem z Maryją wydarzenia z Ewangelii. Nie tylko rozważamy postawę Jezusa i Maryi, ale staramy się naśladować Ich w naszym życiu osobistym, rodzinnym i społecznym.

 

Wiele razy w historii modlitwa różańcowa odma wiana z wiarą zaważyła na losach narodów. W życiu ludzi zmagających się z grzechem, trudnościami i nałogami Różaniec jest jakby liną ratunkową. Jest to modlitwa, która przemienia świat, zwłaszcza gdy jest odmawiana wspólnie. Nasze rodziny, Ojczyzna i świat walczą teraz z przytłaczającymi siłami zła. Dziś potrzebujemy pomocy Maryi bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

 

Jak odmawiać Różaniec?

Na samym początku należy uczynić znak Krzyża Świętego i na krzyżyku odmówić Wierzę w Boga.
Na pierwszym paciorku odmawia się Ojcze nasz.
Na trzech kolejnych Zdrowaś Mario (3x) Są to modlitwy wstępne; ich intencją jest uproszenie cnót wiary, nadziei i miłości.
Kolejny paciorek to modlitwa Chwała Ojcu
Następnie zapowiada się daną część i tajemnicę jako temat do rozważania na tle powtarzanych modlitw ustnych: Ojcze nasz, Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu.

 

Tajemnice RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO

Tajemnice Radosne – odmawiamy w poniedziałki i soboty
Tajemnice Światła – odmawiamy w czwartki
Tajemnice Bolesne – odmawiamy we wtorki i piątki
Tajemnice Chwalebne – odmawiamy w środy i niedziele

 

TAJEMNICE RADOSNE

I. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
Posłał Bóg anioła Gabriela do Dziewicy, której było na imię Maryja. Anioł rzekł do Niej: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa!” (Łk l, 26a. 30a. 31-32a. 38)

II. Nawiedzenie św. Elżbiety
Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. A Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnia się słowa powiedziane Ci od Pana” (Łk 1. 39^0. 41b. -Ca. 45).

III. Narodzenie Pana Jezusa
Udali się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania.. Porodziła swego pierworodnego Syna. owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie (Łk 2, 4. 6-7).

IV. Ofiarowanie Pana Jezusa
Gdy Rodzice wnosili do świątyni Dzieciątko Jezus, Symeon wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: „Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów. Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu, a Twoją duszę miecz przeniknie” (Łk 2, 27b. 28. 30-31. 34b-35a).

V. Znalezienie Pana Jezusa
Został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami. A Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił?”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” (Łk 2, 43b. 46. 48-49).

 

TAJEMNICE ŚWIATŁA

I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
Przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest od niego. Gdy Jezus został ochrzczony, otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębice i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: ” ..Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3, 13. 16-17).

II. Objawienie się Pana Jezusa na weselu w Kanie Galilejskiej
Kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: „Nie mają już wina”. Jezus Jej odpowiedział: „Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto?”. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Rzekł Jezus do sług: „Napełnijcie stągwie wodą. Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu”. Oni zaś zanieśli (J 2, 3-5. 7a. 8).

III. Głoszenie królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia
Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem. Odtąd począł nauczać i mówić:
„Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”
(Mt 4, 12-13. 17).

IV. Przemienienie na górze Tabor
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9, 2-3a. 7).

V. Ustanowienie Eucharystii
Jezus zajął miejsce u stołu i apostołowie z Nim. Wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie, połamał go i podał im, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę! Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 14. 19-20).

 

TAJEMNICE BOLESNE

I. Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu
Jezus upadł na kolana i modlił się tymi siewami: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!”. Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, rzeki do nich: „Czemu śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Łk 22, 41b-42. 45-46).

II. Biczowanie Pana Jezusa
Jezus wziął Dwunastu i powiedział do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy i spełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym. Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty; ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie” (Łk 18, 31-33).

III. Cierniem ukoronowanie Pana Jezusa
Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze, uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: „Witaj, Królu Żydowski”. I policzkowali Go (J 19, 1-3).

IV. Droga krzyżowa Pana Jezusa
Piłat więc wydał Jezusa im, aby Go ukrzyżowano. Zabrali zatem Jezusa. A On sam, dźwigając krzyż, wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota (J 19, 16-17).
V. Śmierć Pana Jezusa na krzyżu
Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: „Pragnę”. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: „Wykonało się!”. I skłoniwszy głowę, oddał ducha (J 19, 28-30).

 

TAJEMNICE CHWALEBNE

I. Zmartwychwstanie Pana Jezusa
Nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi. Anioł Pański zstąpił z nieba, odsunął kamień i usiadł na nim. Przemówił do niewiast: „Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu. bo zmartwychwstał, jak powiedział” (Mt 28, 2. 5-6)

Jezus rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelie wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony: a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy- Boga (Mk 16. 15-16. 19.

II. Wniebowstąpienie Chrystusa


III. Zesłanie Ducha Świętego
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru. Ukazały się im też języki jakby z ognia. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami (Dz 2, l-2a. 3a. 4).
IV. Wniebowzięcie Matki Bożej
Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto, bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1. 46-49a).
V. Ukoronowanie Matki Bożej na Królową nieba i ziemi
Wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod Jej stopami, a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. I usłyszałem głos donośny mówiący w niebie: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca” (Ap 12, 1. l0a).

 

Odpusty Różańcowe

Odpust jest to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy w sakramencie pokuty. Darowanie części kary doczesnej jest odpustem cząstkowym. Darowanie wszystkich kar doczesnych jest odpustem zupełnym. Aby uzyskać odpust zupełny, należy wykonać czynność obdarzoną odpustem oraz spełnić zwykłe warunki: przyjąć Komunię świętą, być w stanie łaski uświęcającej, nie mieć przywiązania do żadnego grzechu, pomodlić się w intencjach Ojca Świętego. Za odmówienie Różańca możemy uzyskać odpust zupełny, jeżeli odmawiamy go w kościele, w kaplicy publicznej, w rodzinie, w zakonnej wspólnocie lub pobożnym stowarzyszeniu. W innych okolicznościach otrzymujemy odpust cząstkowy. Należy przy tym spełnić następujące warunki:

1. Odmówić przynajmniej jedną z czterech części Różańca w sposób ciągły, nie przerywając modlitwy.
2. Modlitwom ustnym musi towarzyszyć medytacja nad tajemnicami różańcowymi.
3. Podczas publicznego odmawiania Różańca powinno się – w sposób właściwy dla danego miejsca – zapowiadać poszczególne tajemnice. Gdy Różaniec odmawiamy sami, wystarczy, że modlitwie ustnej towarzyszy rozważanie tajemnic.
Obietnice Matki Bożej

Znany w historii apostoł różańca świętego i założyciel bractw różańcowych – bł. Alan, miał otrzymać od Matki Bożej następujące obietnice, przekazywane w tradycji zakonu dominikańskiego: Obietnice Matki Bożej dla odmawiających różaniec święty, dane błogosławionemu Alanowi de la Roche.

1. Wszyscy, którzy wiernie mi służyć będą odmawiając różaniec święty otrzymają pewną szczególną łaskę.
2. Wszystkim odmawiającym pobożnie mój różaniec przyrzekam moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski.
3. Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje.
4. Cnoty i święte czyny zakwitną – najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o, ileż dusz uświęci ta modlitwa.
5. Dusza, która poleca mi się przez różaniec – nie zginie.
6. Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie różaniec święty, rozważając równocześnie tajemnice święte nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne.
7. Prawdziwi czciciele mego różańca nie umrą bez sakramentów świętych.
8. Chcę, aby odmawiający mój różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach świętych.
9. Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które mnie czciły modlitwą różańcową.
10. Prawdziwi synowie mego różańca osiągną wielką chwałę w niebie.
11. O cokolwiek przez różaniec prosić będziesz – otrzymasz.
12. Rozszerzającym mój różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie.
13. Uzyskałam u syna mojego, aby wpisani do bractwa mojego różańca – mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba.
14. Odmawiający mój różaniec są moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna mojego jednorodzonego.
15. Nabożeństwo do mego różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do nieba.

 

 

        Czasem wydaje się nam, że objawienia z czasów minionych dotyczyły tylko tamtych ludzi, żyjących w tamtych czasach i warunkach. Jednak Bóg objawiający się stopniowo, jakby etapami już w Starym Testamencie, jest niezmienny i wiekuisty i to co ma nam do przekazania i wykorzystania też się nie zmienia, choć zmieniają się warunki i okoliczności historyczno-ekonomiczno-socjalne.  Podobnie objawienia Matki Bożej pozostają wciąż aktualne. Nie traktujemy więc Jej słów jakby były nie „na czasie”.

       Mimo, że wydaje się nam, że jesteśmy samowystarczalni w wielu dziedzinach życia, to w sprawach duszy i naszego zbawienia nadal potrzebujemy nie tylko wzorców i przykładów ale też przewodników i opiekunów. Takim przewodnikiem i opiekunką jest Maryja. Uczy nas zawierzenia swego życia Bogu, uczy nas jak odnaleźć sens tego co dzieje się wokół nas i w nas samych, uczy nas prawdy o miłości. A przecież każdy z nas za prawdziwą miłością tęskni i jej poszukuje. I wielcy święci, i prości ludzie odnaleźli drogę do miłości i miłość w modlitwie i w działaniu. To tak jak Maryja. Dołączamy więc do nich – do tych ludzi i do Maryi. Nie tylko w tym szczególnym miesiącu październiku. Codziennie Maryja czeka byśmy do Niej w modlitwie dołączyli. Codziennie czekają na owoce modlitwy ludzie, za których się modlimy, oni często o tym nawet nie wiedzą.

    

      To jest nasze działanie.

     To jest już nie tylko poszukiwanie miłości.

     To jest droga do miłości. 

    To jest już MIŁOŚĆ.

     Miłość, którą odnajdujemy w tajemnicach różańcowych.