26 czerwca, podczas uroczystego zakończenia Oktawy Bożego Ciała, kultywowaliśmy piękny i głęboko zakorzeniony w naszej tradycji zwyczaj święcenia wianków i kwiatów. Dawniej takie poświęcone wianki wieszano nad drzwiami domów, przy świętych obrazach czy w budynkach gospodarczych. Wierzono, że chronią przed złem, burzami, chorobami i wszelkim nieszczęściem. W tradycji Kościoła wianki to znak wdzięczności Bogu za Jego dary – za plony, zioła, kwiaty i całe piękno stworzenia. Panie, Boże wszechświata, Ty sprawiasz, że na ziemi rosną trawy, zioła i zboża na pożywienie ludziom i zwierzętom. Od Ciebie pochodzi obfitość wody i promieni słońca dla pól, sadów, ogrodów, łąk, pastwisk i lasów, aby wszystko, co się zieleni i rozkwita, owocowało, gdy przyjdzie czas zbiorów. Prosimy Cię, pobłogosław przyniesione ku Twojej czci pierwociny zieleni tego roku: młode pędy zbóż, trawy, zioła i kwiaty. Zachowaj je od suszy, gradu, powodzi i wszelkiej szkody, aby wszędzie wzrastały, radowały oczy, przynosiły obfity owoc i mogły służyć zdrowiu ludzi i zwierząt. Spraw także, abyśmy trwając w Chrystusie jak gałązki w winnym krzewie i umocnieni Jego miłością w Eucharystii, mogli przynosić owoce dobrych czynów ku Twojej chwale. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Na zakończenie oktawy Bożego Ciała panie przyniosły własnoręcznie wykonane, przepiękne wianki – dziękujemy za ten wyraz wiary i tradycji.
Tekst i fot. Katarzyna Dudka-Kania
