„Św. Paweł rozpoczął wielkie apostołowanie w Syrii, Azji Mniejszej, Grecji, Macedonii, Italii, Hiszpanii. To tysiące przemierzonych kilometrów, to prawdziwy misyjny maraton. Jezus Chrystus stał się dla niego wszystkim w życiu i z Jego imieniem na ustach oddał swe życie ok. roku 67, gdy jako obywatel Rzymu został ścięty mieczem”.
25 stycznia Kościół obchodzi pamiątkę nawrócenia Szawła (spolszczenie od Saul), późniejszego św. Pawła Apostoła. Nawrócenie to dokonało się pod bramami Damaszku i stało się świadectwem mocy oraz chwały Zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa. Warto przypomnieć to wydarzenie, opisywane przez św. Łukasza, jego ucznia i towarzysza, w Dziejach Apostolskich (22, 3-21), gdyż w nim ukazała się w pełni moc Boża. W jednej chwili zagorzały wróg Jezusa staje się gorliwym i oddanym aż po ofiarę z życia wyznawcą Jego nauki. Dokonał się tajemniczy cud – sam św. Paweł o tym mówi – ale cud ten miał inny wydźwięk niż wielokrotnie pojawiające się na kartach Nowego Testamentu podobne zdarzenia. Nie dotyczył przywrócenia życia, wyleczenia z choroby, lecz ilustrował istotę wiary, polegającą na konieczności ciągłego nawracania się.
Nie bez znaczenia było to, że jeden z najważniejszych filarów Kościoła, który obok św. Piotra położył podwaliny pod tę wielowiekową budowlę, był człowiekiem nawróconym. Późniejsza działalność św. Pawła miała charakter misyjny: nawracanie pogan, pozyskiwanie ich dla Chrystusa i utwierdzanie w wierze. Epizod na drodze do Damaszku jest więc wskazówką dla wielu nękanych wątpliwościami, szarpanych wewnętrznymi sprzecznościami. Budzi nadzieję, a dla niektórych określa ich powołanie i wytycza dalszą drogę postępowania.
Nawrócenie pozwala na prawidłowe spojrzenie na świat, zawrócenie z niewłaściwej drogi, powrót do Boga. Ten powrót objawia się zmianą sposobu myślenia i postępowania. Jezus Chrystus żądał od ludzi, których nauczał, nawrócenia: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1, 15).
Po męczeństwie św. Szczepana, w którym Szaweł brał również udział, pilnując szat oprawców i zachęcając ich do mordu, wybuchło w Jerozolimie krótkie, lecz gwałtowne prześladowanie chrześcijan. Więzienia zapełniły się wyznawcami Chrystusa, których chłostą zmuszano do odstępstwa od nowej wiary. Wielu kończyło życie pod gradem kamieni lub pod ostrzem miecza.
Ponad wszystkich innych prześladowców, jak sam później wyznał, wybijał się on, Szaweł. Wyciągał z domów niewiasty i mężczyzn, zamykał ich w więzieniu i sam przyjmował rolę urzędowego świadka w procesach. Jego zadaniem było zniweczenie kultu Nazarejczyka i rozproszenie Jego wyznawców.
Pod nieobecność starosty rzymskiego, mając listy polecające arcykapłana do gmin żydowskich w Damaszku, udał się Szaweł w drogę, by i w tym mieście siać popłoch wśród chrześcijan. Nieopodal Damaszku Szawła i osoby mu towarzyszące otoczyła niespodziewanie jasność tak wielka i potężna, że upadli na ziemię, a z góry odezwał się głos: „Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?”.
Przerażony i zdumiony Szaweł spojrzał w górę i ujrzał w jasności niezwykłej ludzką postać.
– Kto jesteś? – wyjąkał przerażony.
– Ja jestem Jezus Nazarejczyk, którego ty prześladujesz – usłyszał odpowiedź.
Drżący z przerażenia Szaweł skonstatował teraz zapewne: Więc ten Pan, jaśniejszy niż Słońce, to jest Jezus Nazarejski, którego imię i naukę chciałem wyrwać z ludzkiej pamięci i zniweczyć!… – i wydusił z najgłębszą pokorą:
– Co chcesz, Panie, abym czynił?
– Wstań i idź do miasta. Tam ci powiedzą, co masz czynić – usłyszał w odpowiedzi.
Widzenie się skończyło. Jasność zgasła. Wokoło niego stali jego towarzysze zdumieni zdarzeniem. Głosu nie słyszeli, ale widzieli światłość. A Szaweł wstał z ziemi, otworzył oczy, lecz okazało się, że nie widzi. Trwało to trzy dni. Dopiero w Damaszku mąż pobożny – Ananiasz, położywszy na nim swoje ręce, uprosił Boga, by dał Szawłowi łaskę ujrzenia na nowo świata. Wtedy Szaweł przyjął chrzest.
Wszyscy wokół zdumiewali się nagłą odmianą człowieka, znanego z okrucieństwa. Nie dowierzali zjawisku na drodze. Wyśmiewali go i wyszydzali, że uległ halucynacji, przywidzeniu, twierdzili, że jasność i grom to była zwykła burza. Ale Paweł, który żył już w łasce Chrystusa, zrozumiał, że teraz jego celem jest szukanie nowych serc gotowych przyjąć Nazarejczyka.
Paweł pozostał wierny nauce swego Mistrza i tej wierności uczy wciąż nowe pokolenia chrześcijan, zachęca do nawrócenia i pokuty, do zerwania z grzechem, by móc autentycznie wierzyć, goręcej kochać i lepiej czynić, aby zasłużyć na królestwo Boże.
Jan Uryga/Niedziela ogólnopolska nr 4/2005
