Aktualności

Wielka obietnica Niepokalanego Serca Maryi

Matka Najświętsza objawiając się dzieciom w Fatimie w 1917 r. powiedziała m.in.: „Widzieliście Piekło, do którego idą grzesznicy. By ich ratować, Pan Bóg chce rozpowszechnić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Jeśli ludzie się nie nawrócą, Bóg ześle karę, jakiej świat jeszcze nie widział. Wszystko jest w waszych rękach. O, gdyby ludzie zechcieli wejść w siebie i żałować za swoje grzechy!"

10 XII 1925 r. Matka Boża objawiając się siostrze Łucji, ukazała jej swoje Serce otoczone cierniami i powiedziała: „Spójrz, córko moja na to Serce otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie ranią mnie co chwilę bluźnierstwami i zniewagami. Ty przynajmniej staraj się pocieszać Mnie, i oznajmij w moim Imieniu, że przybędę w godzinie śmierci z Łaskami potrzebnymi do zbawienia tym wszystkim, którzy w pierwsze soboty pięciu następujących po sobie miesięcy wyspowiadają się, przyjmą Komunię Świętą, odmówią Różaniec i będą mi towarzyszyć przez 15 minut w rozważaniu Tajemnic Różańca Świętego, a to wszystko, aby wynagrodzić mojemu Niepokalanemu Sercu".

mocmodlitwy.info.pl

Fot. T. Nowak/Diecezja Rzeszowska

Zarówno ascetyczna droga wielkopostna, jak i ta synodalna, mają za cel przemianę, tak osobistą, jak i eklezjalną. Przemianę, która w obu przypadkach znajduje swój wzór w przemienieniu Jezusa i dokonuje się dzięki łasce Jego paschalnego misterium – napisał papież Franciszek w orędziu na Wielki Post.

 

Asceza wielkopostna, itinerarium synodalne

Drodzy bracia i siostry!

Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza zgodnie opisują wydarzenie przemienienia Jezusa. Widzimy w nim odpowiedź Pana na niezrozumienie, jakie okazali mu jego uczniowie. Nieco wcześniej bowiem doszło do poważnej kontrowersji między Nauczycielem a Szymonem Piotrem, który po wyznaniu wiary w Jezusa jako Chrystusa, Syna Bożego, odrzucił Jego zapowiedź męki i krzyża. Jezus stanowczo go upomniał: „Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki!” (Mt 16, 23). A „po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno” (Mt 17, 1).

Ewangelia o Przemienieniu Pańskim jest głoszona co roku w drugą niedzielę Wielkiego Postu. Rzeczywiście w tym okresie liturgicznym Pan bierze nas ze sobą i prowadzi na miejsce odosobnione. Nawet jeśli nasze normalne obowiązki wymagają od nas pozostania w naszych zwykłych miejscach, przeżywając powszedniość często powtarzaną, a niekiedy nudną, to w okresie Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni do „wejścia na wysoką górę” razem z Jezusem, aby przeżyć wraz ze świętym ludem Bożym szczególne doświadczenie ascezy.

... Czytaj więcej

 

„Trzeba się skupić przy Niej, przy Maryi. Cały naród, cała diecezja przy Bogurodzicy” – mówił Prymas Polski abp Wojciech Polak podczas Mszy św. kończącej peregrynację Obrazu Nawiedzenia po archidiecezji gnieźnieńskiej. Matka Boża w znaku jasnogórskiej Ikony przez minione 303 dni nawiedziła 266 parafii, szpitale, więzienie, domy pomocy społecznej, hospicjum, wspólnoty zakonne. Była wśród ludzi młodych, kleryków, rodzin, małżeństw, osób chorych i potrzebujących opieki.

„Wszystko dopełnia się w znaku Maryi” – powtórzył za bł. Stefanem Wyszyńskim abp Wojciech Polak przypominając, że archidiecezja gnieźnieńska przyjęła ten znak powtórnie, po czterdziestu czterech latach od pierwszego, historycznego nawiedzenia zainicjowanego przez Prymasa Tysiąclecia.

Homilia abp. Grzegorza Rysia:

Abp Ryś: można zniszczyć wspólnotę i uczynić Boga bezdomnym

„Uczmy się budowania świętej wspólnoty Kościoła także w umiejętności upominania. Tam, gdzie jest między nami zło, nie obrażajmy się na siebie, nie żywmy nienawiści i pomsty, nie zamykajmy się w obojętności, ale reagujmy z miłością, z miłosierdziem, z odpowiedzialnością” – mówił abp Grzegorz Ryś podczas Mszy św. kończącej 19 lutego peregrynację Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej w archidiecezji gnieźnieńskiej.

Metropolita łódzki wygłosił homilię i przewodniczył Eucharystii koncelebrowanej w katedrze gnieźnieńskiej przez ponad trzydziestu biskupów i licznych księży przybyłych do Gniezna z całej archidiecezji gnieźnieńskiej wraz z wiernymi świeckimi, osobami konsekrowanymi, przedstawicielami stowarzyszeń, wspólnot i grup apostolskich.

„Jak dobrze i pięknie jest być częścią tego zgromadzenia Kościoła gnieźnieńskiego wokół Maryi” – przyznał w pierwszych słowach abp Ryś stwierdzając, że to cenny i... Czytaj więcej

 

17 lutego 1941 roku, gestapo aresztowało ojca Maksymiliana Marię Kolbego, franciszkanina, założyciela klasztoru i największego w Polsce wydawnictwa prasy i książki religijnej w Niepokalanowie koło Warszawy.
Po aresztowaniu ojciec Kolbe trafił do więzienia na Pawiaku, a potem do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Tam, w sierpniu 1941 roku oddał dobrowolnie życie za innego więźnia. Został beatyfikowany przez papieża Pawła VI, a później kanonizowany przez Jana Pawła II.

Podczas II wojny światowej Niemcy dwukrotnie aresztowali ojca Kolbego
Pierwszy raz - we wrześniu 1939 roku - wraz z kilkudziesięcioma innymi zakonnikami, i wówczas, po pobycie w kilku obozach, w grudniu wrócili oni do Niepokalanowa.

Za drugim razem, po aresztowaniu 17 lutego 1941 roku, ojciec Kolbe został osadzony na Pawiaku. Franciszkanie bezskutecznie starali się o uwolnienie ojca Kolbego, a 20 z nich zgłosiło się dobrowolnie jako zakładnicy.

Na Pawiaku ojciec Kolbe pracował w więziennej bibliotece i przebywał w izbie chorych. Według relacji współwięźniów, osadzeni darzyli go szacunkiem i zaufaniem. Duchowny udzielał im sakramentu spowiedzi i prowadził rekolekcje wielkopostne.

Niemcy zamknęli ojca Kolbego w jednej celi z Tadeuszem Chrościckim, który w 1971 roku wspominał, że zakonnik początkowo odmówił przebrania się w więzienny strój. Zrobił to jednak, nie chcąc dopuścić do zbezczeszczenia habitu.

 

Dobrowolnie oddał życie za innego więźnia

28 maja 1941 roku ojciec Maksymilian Kolbe został przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz (od 1942 Auschwitz-Birkenau), gdzie dobrowolnie oddał życie za innego więźnia. Ocalony, Franciszek... Czytaj więcej

 

Życiorys świętych Cyryla i Metodego

Święci Cyryl i Metody, tzw. sołuńscy bracia, mieli imiona chrzestne Konstantyn i Michał, pochodzili z Salonik. Św. Cyryl urodził się w 826 lub 827 roku, zmarł 14 lutego 869 r. w Rzymie. Św. Metody zaś urodzony ok. roku 815, zmarł 6 kwietnia 885 r. prawdopodobnie w Welehradzie. Byli apostołami Słowian, twórcami najstarszego pisma słowiańskiego zw. Głagolicą, wprowadzili język słowiański do liturgii rzymskiej.

Życie i Działalność. Początkowo kształcili się w Salonikach, gdzie poznali język słowiański, a następnie w akademii cesarskiej w Konstantynopolu, m.in. pod kierunkiem Focjusza. Św. Cyryl studiował przede wszystkim klasyków starożytnych i teologię patrystyczną, ok. 847 r. przyjął świecenia kapłańskie i był bibliotekarzem przy kościele Hagia Sophia, a jednocześnie doradcą i sekretarzem patriarchy Ignacego. Po 5-miesięcznym pobycie w klasztorze w okolicy Bosforu uczył filozofii w akademii cesarskiej (stąd przydomek Konstantyn Filozof). Św. Metody otrzymał wykształcenie prawnicze i pracował początkowo w administracji cesarskiej jako archont jednej z prowincji zamieszkałej przez ludność słowiańską, a ok. 840 roku wstąpił do klasztoru na Olimpie w Bitynii.

Obaj zostali w latach 850-860 wysłani z kościelną misją dyplomatyczną do Arabów i Chazarów. W Bagdadzie prowadzili dyskusje z teologami muzułmańskimi na temat Trójcy Świętej, a wśród Chazarów na Krymie, gdzie oprócz muzułmanizmu były silne wpływy judaizmu, na tematy soteriologiczne, zwłaszcza w sprawie stosunku Boga do Abrahama i do narodu wybranego. Św. Cyryl tłumaczył tam na język grecki podręcznik gramatyki języka hebrajskiego... Czytaj więcej

https://youtu.be/OWGbyNuRpwA

 

"Człowiek i Wiara" - to tytuł wystawy fotografii wielkoformatowych, którą będzie można zobaczyć w Narodowym Sanktuarium Świętego Józefa w Kaliszu.

Wystawa będzie dostępna dla zwiedzających od 11.02 - 30.03.2023 r. w bocznej nawie bazyliki.

Otwarcie wystawy z udziałem biskupa kaliskiego Damiana Bryla będzie odbędzie się w sobotę, 11 lutego br. o godz. 11.00.

Organizatorem wystawy jest Narodowe Sanktuarium Świętego Józefa oraz Stowarzyszeniem Fotografików Katolickich Člověk a Víra z Czech.

Patronat medialnym nad wystawą objęło Radio Rodzina Diecezji Kaliskiej, Telewizja Internetowa "Dom Józefa" oraz Dwutygodnik Diecezji Kaliskiej „Opiekun”

Więcej szczegółów na plakacie i stronie internetowej dedykowanej wystawie https://www.czlowiekiwiara.pl/kalisz-2023

Zrzeszenie fotografików Człowiek i Wiara powstało w 2011 roku. Jego pierwszym celem było rozwijanie fotografii chrześcijańskiej jako dotąd zaniedbywanego rodzaju sztuki oraz przyczynienie się do kultywowania właściwych zachowań fotografów podczas uroczystości kościelnych. Stowarzyszenie rozpoczęło działalność w Pradze od trzech fotografików, ale szybko się rozwinęło. Obecnie mamy ponad 150 członków stowarzyszenia Człowiek i Wiara (w wieku od 15 do 80 lat) w Czechach, a na Słowacji 10 i 20 w Egipcie.

"Dzięki profesjonalnemu podejściu do pracy, znajomości liturgii i sztuki fotografii udało nam się zbudować znaczące miejsce w strukturach kościelnych. Jesteśmy oficjalnymi fotografami katedry pw. św. Wita w Pradze i innych większych parafii w Czechach i na Morawach, współpracujemy z poszczególnymi biskupami w ich diecezjach, jesteśmy partnerami wielu wspólnot i organizacji religijnych i parafialnych. Dokumentujemy wszystkie ważne wydarzenia w życiu Kościoła w Czechach ze sporadyczną... Czytaj więcej

O objawieniach w Lourdes

Ojciec Święty bł. Pius IX ogłosił 8 XII 1854 roku bullą „Ineffabilis Deus” dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Znaczy to, że Bóg wybrawszy od wieków Maryję na Matkę swojego Syna, zachował ją od wszelkiej zmazy grzechu i obdarzył pełnią łaski. W cztery lata później Matka Boża objawiła się skromnej, ubogiej 14-letniej dziewczynce Marii Bernadetcie Soubirous, wyniesionej w 1933 roku do chwały świętych. Miało to miejsce 11 II 1858 roku we Francji, w grocie nad rzeką Gave w Lourdes. W następnych miesiącach, do 16 VI 1854 roku, Bernadetta była świadkiem osiemnastu objawień.

Bernadetta w taki oto sposób opisała swoje pierwsze spotkanie z Matką Bożą: „Usłyszałam hałas, jakby podmuch wiatru, wtedy odwróciłam głowę w kierunku łąki. Widziałam, że drzewa się nie poruszały, więc powróciłam do ściągania butów. Znowu usłyszałam ten sam hałas. Kiedy podniosłam głowę w stronę groty, ujrzałam Panią ubraną na biało. Miała białą suknię, biały welon, w pasie błękitną szarfę i różę na każdym bucie — żółtą, w takim samym kolorze jak łańcuszek jej różańca. Trochę się wystraszyłam. Sądziłam, że to złudzenie. Przecierałam oczy. Jeszcze raz popatrzyłam i widziałam cały czas tę samą Panią. Wsunęłam rękę do kieszeni i znalazłam mój różaniec. Zrobiłam znak krzyża. Lęk, jaki odczuwałam, zniknął. Uklękłam. Odmówiłam różaniec w obecności tej pięknej Pani. Zjawa przesuwała różańcowe paciorki, ale nie poruszała wargami. Kiedy skończyłam różaniec —... Czytaj więcej