Pierwsi pustelnicy
Pustynia jest miejscem bardzo niebezpiecznym i nieprzyjaznym dla człowieka. Może jednak być także miejscem umożliwiającym schronienie się i ukrycie oraz miejscem, które stwarza możliwość uwolnienia się od wszystkiego, co krępuje ducha i przeszkadza w odnalezieniu Boga. Jest miejscem oddalenia się od świata oraz miejscem pokuty i umartwienia ciała, a także oczyszczenia i odnowienia ducha.
Dlatego też na pustynię uciekali nie tylko pierwsi chrześcijanie chroniący się na niej przed prześladowaniami grożącymi im ze strony cesarzy rzymskich, ale udawali się tam również wszyscy pragnący - wzorem Jezusa Chrystusa - doświadczyć ludzkiej słabości i stoczyć wewnętrzną walkę z wszelkimi pokusami ducha i ciała.
Jednak, gdy na przełomie III i IV w. pierwsi pustelnicy wyruszyli na pustynie Egiptu i Bliskiego Wschodu, by w odosobnieniu i ascezie szukać drogi do zbawienia, trudno było przewidzieć, że ten spontaniczny ruch w krótkim czasie przybierze tak duży rozmiar i zapoczątkuje rozwój monastycyzmu, a tym samym stanie się jednym z najważniejszych wydarzeń w dziejach chrześcijaństwa.
Podejmując zatem temat zakonów i zgromadzeń zakonnych, których domy lub klasztory znajdowały się dawniej na terenie obejmującym swym zasięgiem diecezję kaliską, na początku cyklu artykułów dotyczących tej problematyki wypada nieco uwagi poświęcić drodze, która – poprzez indywidualne praktyki ascetyczne pustelników i późniejsze wspólnoty anachoreckie - doprowadziła do narodzin wspólnot zakonnych.
Zanim to jednak nastąpi w pierwszej kolejności przedstawieni zostaną nieco bliżej dwaj najstarsi, znani z imienia, święci pustelnicy: Paweł z Teb i Antoni Opat, zwany też Wielkim, których wspomnienia liturgiczne obchodzone były w połowie bieżącego miesiąca (15 i 17... Czytaj więcej
