Autor: Redakcja

1. W dniu dzisiejszym święto Objawienia Pańskiego, Ewangelia Mateusza mówi o tajemniczej “gwieździe”, która kieruje Mędrców do Jerozolimy, a następnie do Betlejem, gdzie uwielbili Dzieciątko Jezus.

Gwiazda, która doprowadziła do Chrystusa Mędrców przypomina bogatą symbolikę światła, wyraźnie obecną przy Bożym Narodzeniu. Bóg jest światłością, a Słowo stało się człowiekiem jest “światłością świata” (J 8, 12), która prowadzi światło narodów na ich drodze: “Lumen gentium”.

2. Mój czcigodny poprzednik Paweł VI przeniósł tę wielką prawdę, uczestnicząc w historycznej pielgrzymce do Ziemi Świętej, dokładnie 40 lat temu. Dokładnie w dniu 6 stycznia 1964 powiedział pamiętne słowa w Bazylice Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Powiedział między innymi: “Pozwól nam spojrzeć na świat z ogromną sympatią. Jeśli świat czuje się obcy dla chrześcijaństwa, chrześcijaństwo nie czuje się obce dla świata.” (Insegnamenti, tom II, 1964, s. 32.). I dodał, że misją chrześcijaństwa dla ludzkości jest misja przyjaźni, zrozumienia, zachęty, promocji, egzaltacji: innymi słowy, misja zbawienia (por tamże,. str. 32-33.).

Z miejsca, które widziały narodziny Księcia Pokoju, wezwał przywódców narodów do bliższej współpracy w celu “ustanowienia pokoju w prawdzie, w sprawiedliwości, wolności i miłości braterskiej “( ibid., s. 34-35).

3. Z całego serca wypowiadam te słowa Sługi Bożego Pawła VI, o wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny, Gwiazdy ludzkości. Z macierzyńską pomocą Maryi, każdy człowiek może osiągnąć Chrystusa, światło prawdy, może dołączyć do modlitwy za świat na drodze do sprawiedliwości i pokoju.

... Czytaj więcej

Biografia św. Pawła Pierwszego Pustelnika

1. Gdy św. Hieronim pisał żywot św. Pawła Pierwszego Pustelnika...

Św. Hieronim był bez wątpienia największym krzewicielem życia ascetycznego w swoim czasie. Już od czasu zetknięcia się z pustynią w latach 375— 379, pisząc w tym czasie „Żywot Św. Pawła Pierwszego Pustelnika”, chciał niejako polemizować z „Żywotem Św. Antoniego”, napisanym przez Św. Atanazego, ukazując poprzednika tegoż Świętego, który żył i umarł w zupełnej samotności, pogrążony w bezmiarze pustyni. Właśnie dzięki „Żywotowi Św. Pawła” osoba Świętego Pustelnika z Teb, nazwanego „pierwszym”, znana jest do dziś.

Hieronim napisał to dziełko prawdopodobnie przebywając w okolicy małej miejscowości Calcis, odległej 150 mil na południe od Antiochii. Przed ostatecznym osiedleniem się w tej okolicy przebywał w Maronii, małej mieścinie odległej o 30 mil na wschód od Antiochii. Żyjąc na tym pustkowiu w paśmie granicznym między Syrią a terenem zajmowanym przez plemiona koczownicze Saracenów, Hieronim po raz pierwszy zetknął się z wieloma pustelnikami. Początkowo był zachwycony ich stylem życia. Praktykowanie surowej ascezy budziło w nim szacunek i podziw. Również i dla niego czas ten był okresem życia surowego i trudnego. Praktykował różne formy pokuty i postów. Pracował intensywnie naukowo i fizycznie, aby zaspokoić pragnienie zdobycia wiedzy i zarobić własną pracą na rzeczy potrzebne do życia. Biorąc pod uwagę, iż pustelnicy, poświęcając się całkowicie surowej pokucie i modlitwie, żywili pogardę dla wiedzy, musimy sobie uświadomić, ile wysiłków musiał nasz Dalmata włożyć, aby owi... Czytaj więcej

Joseph Ratzinger (Ojciec Święty Benedykt XVI) urodził się 16 kwietnia 1927 r. w Markt am Inn w Bawarii. Studia filozoficzne i teologiczne odbył w Wyższym Instytucie Teologicznym we Fryzyndze oraz na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium. Po ich zakończeniu, 29 czerwca 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk abp. Michaela von Faulhabera. Dwa lata później otrzymał stopień doktora, na podstawie rozprawy Lud i Dom Boży w nauce św. Augustyna o Kościele. W 1957 r. uzyskał habilitację (tematem pracy była Świętego Bonawentury teologia historii). W tym samym roku rozpoczął pracę jako wykładowca teologii fundamentalnej w Monachium. Następnie pełnił funkcję prof. teologii dogmatycznej we Fryzyndze (1958) oraz prof. teologii dogmatycznej na Uniwersytecie w Bonn (1959). Kolejne etapy w jego karierze akademickiej wyznaczyła praca na uniwersytetach w Münster (1963-1965), Tybindze (1966-1968) oraz Ratyzbonie (od 1969 r.).

Uczestniczył w Soborze Watykańskim II jako doradca abp Kolonii Josepha kard. Fringsa. Już wtedy cieszył się opinią teologa wybitnego. W 1972 r. był jednym z założycieli teologicznego pisma „Communio”, którego aktywnym współredaktorem pozostawał do momentu powołania na Stolicę Piotrową (obecnie pismo wydawane jest w kilkunastu językach, w tym po polsku).

W marcu 1977 r. papież Paweł VI postawił go na czele arcybiskupstwa Monachium i Fryzyngi. Zaledwie trzy miesiące później został podniesiony do godności kardynalskiej. 25 listopada 1981 r. papież Jan Paweł II powołał go na prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Pełniąc tą rolę kardynał Ratzinger aktywnie działał na rzecz... Czytaj więcej

1 stycznia – w ostatni dzień oktawy Bożego Narodzenia a zarazem pierwszy dzień nowego roku kalendarzowego Kościół katolicki obchodzi uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Ponadto tego dnia Kościół obchodzi Światowy Dzień Pokoju, ustanowiony w 1968 r. przez papieża Pawła VI.

Boskie macierzyństwo jest pierwszym i najważniejszym przywilejem Maryi, z którego wynikają wszystkie inne przyczyny jej czci i szczególnej roli w Kościele. Święto Boskiego Macierzyństwa wprowadził do liturgii papież Pius XI w 1931 r., chcąc w ten sposób uczcić 1500. rocznicę Soboru Efeskiego (431 r.), na którym przyznano Maryi tytuł “Theotokos” (Bogarodzica).

Jako datę święta papież wyznaczył dzień 11 października. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto to podniesiono do najwyższej rangi (jest to tzw. “święto nakazane” czyli związane z obowiązkiem uczestnictwa we Mszy św.) i przesunięto na 1 stycznia, czyli na ostatni dzień oktawy Bożego Narodzenia. Podkreśla to ścisły związek między prawdą o Bożym Narodzeniu i Boskim Macierzyństwie Maryi.

Choć prawda o Boskim Macierzyństwie ma mocne potwierdzenie w tekstach Pisma św. oraz najdawniejszej Tradycji, w V w. za sprawą patriarchy Konstantynopola Nestoriusza rozgorzał na ten temat zacięty spór teologiczny. Nestoriusz twierdził, że w Chrystusie istnieją dwie osoby i dwie natury: ludzka i boska a Maryja miałaby być rodzicielką tylko Chrystusa-człowieka, natomiast nie Chrystusa-Boga.

Spór rozstrzygnęli biskupi zebrani w 431 r. na soborze w Efezie, którzy wykazali na podstawie Objawienia, że Chrystus jest jedną Osobą, w... Czytaj więcej

            W niedzielę oktawy Bożego Narodzenia, w tym roku 26 grudnia, w Kościele katolickim obchodzi się święto Świętej Rodziny, czyli Jezusa, Maryi i Józefa. Jest to zarazem święto każdej ludzkiej rodziny, która podobnie jak Rodzina Nazaretańska jest dziełem Ojca Niebieskiego i do Niego ma prowadzić, a w ziemskim życiu musi się zmierzyć z wieloma trudnościami. Dzisiaj, w czasach zmasowanego ataku na rodzinę, kryzysu małżeństwa i życia rodzinnego, Święta Rodzina ukazuje szczęśliwy model życia wspólnotowego, w którym na pierwszym miejscu jest Pan Bóg, a we wzajemnych relacjach stosowana jest zasada miłości i wzajemnego zaufania.

W tym dniu w sposób szczególny dziękujemy Bożemu Miłosierdziu za dar naszych rodzin i prosimy o potrzebne łaski dla tych, które przeżywają trudności i kryzysy, a dla skłóconych i rozbitych rodzin prosimy o łaskę pojednania, wzajemnego przebaczenia, powrotu na drogę wzajemnej miłości i naśladowania w życiu Świętej Rodziny z Nazaretu.

https://www.youtube.com/watch?v=qDRDYIxoDP4

„Ukamienowanie Szczepana” pędzla Rembrandta van Rijn z 1625 r./Wikpedia

 

"Kościół nazywa dzień męczeństwa dies natalis (dzień narodzin). Śmierć męczennika bowiem to narodzenie dla nieba, dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Stąd tak wielkie znaczenie ma święto pierwszego męczennika, które obchodzimy pierwszego dnia po Bożym Narodzeniu: Jezus, który narodził się w Betlejem, dał za nas życie, abyśmy my, narodzeni powtórnie «z wysoka» przez wiarę i chrzest, byli gotowi poświęcić nasze życie z miłości do braci."

Jan Paweł II, rozważania

 

Nie znamy daty ani miejsca urodzin św. Szczepana.

W Dziejach Apostolskich występuje on jako pierwszy z siedmiu diakonów pomagających apostołom Jezusa Chrystusa w posłudze ubogim.

Dodatkowo pełnił on również misję ewangelizacyjną wśród swoich rodaków, tak zwanych „hellenistów” (odłam Żydów, których językiem codziennym była greka), odczytując na nowo Stary Testament w świetle przepowiadanej nauki o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa.

„Szczepan pełen łaski i mocy działał cuda i znaki wielkie wśród ludu” (Dz 6,8).

Jego działalność została uznana przez Sanhedryn (najwyższa żydowska instytucja religijna i sądownicza w starożytnej Judei) za bluźnierstwo. Z tego powodu został skazany i ukamienowany.

"Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem. Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: «Panie Jezu, przyjmij ducha mego!» A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: «Panie, nie poczytaj im tego grzechu!» Po tych słowach skonał". (Dz 7, 58-60).

Św. Szczepan... Czytaj więcej