24 lutego na ekrany kin w całej Polsce wchodzi nowy film o św. Józefie. „Opiekun” to film z elementami dokumentu, w którym oparta na faktach historia rodzinna Roberta i Dominiki staje się pretekstem do głębszej opowieści o ewangelicznej postaci ziemskiego opiekuna Jezusa - św. Józefa i roli jaką odegrał w życiu wielu współczesnych ludzi. Premiera filmu odbędzie się 9 lutego.
https://www.youtube.com/watch?v=9c2fg_2_Fig
Nawrócenie św. Pawła jest jednym z najważniejszych wydarzeń w Kościele. Szaweł, gorliwy faryzeusz i prześladowca Kościoła, wskutek ukazania się mu Chrystusa Zmartwychwstałego u bram Damaszku, stał się nie tylko Jego uczniem, ale poświęcił całe życie szerzeniu Ewangelii; wyprowadził Kościół z ograniczeń judaizmu i zaniósł światło Ewangelii do Europy, stając się Apostołem Narodów.
Dzieje Apostolskie 9, 1-22:
“Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich. Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jeruzalem mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł.
Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» «Kto jesteś, Panie?» – powiedział.
A On: «Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić».
Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Zaprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił.
W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. «Ananiaszu!» – przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: «Jestem, Panie!»
A Pan do niego: «Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy... Czytaj więcej
Strona internetowa: https://swietajadwigaslaska.pl jest w całości poświęcona świętej Jadwidze Śląskiej, pozwala zwiedzić wirtualnie miejsca związane z jej kultem, a także obejrzeć obiekty w wersji cyfrowej np. model 3D zrekonstruowanej głowy św. Jadwigi czy kołyskę z Dzieciątkiem Jezus, szczegółowe fotografie, a także artykuły tematyczne - czytamy na FB ks. Piotra Filasa, kustosza trzebnickiego sanktuarium.
Strona jest częścią trwającego projektu, a efekty, które możemy oglądać są dopiero pierwszym etapem prac związanych z przygotowaniem "Wirtualnego Muzeum Kultu św. Jadwigi Śląskiej". Muzeum będzie systematycznie wzbogacane o nowe zdigitalizowane obiekty oraz funkcje.
Święto Chrztu Pańskiego kończy okres Bożego Narodzenia, choć w polskiej tradycji jeszcze do 2 lutego śpiewa się kolędy i nie rozbiera się szopki.
Najstarszej tradycji tego święta należy szukać w liturgii Kościoła wschodniego, ponieważ pomimo wyraźnego udokumentowania w Ewangeliach chrzest Jezusa nie posiadał w liturgii rzymskiej oddzielnego święta. Dekretem Świętej Kongregacji Obrzędów z 23 marca 1955 r. ustanowiono na dzień 13 stycznia, w miejsce dawnej oktawy Epifanii, wspomnienie chrztu Jezusa Chrystusa. Posoborowa reforma kalendarza liturgicznego w 1969 r. określiła ten dzień jako święto Chrztu Pańskiego. Pominięto wyrażenie „wspomnienie” i przesunięto jego termin na niedzielę przypadająca po 6 stycznia.
Teksty modlitw związane ze świętem Chrztu Pańskiego odzwierciedlają bardzo dokładnie i szczegółowo przekazy Ewangelii. Podkreślają przy tym związek tego święta z uroczystością Objawienia Pańskiego. Chrystus już jako dorosły, 30-letni mężczyzna, przychodzi nad brzeg Jordanu, by z rąk Jana Chrzciciela, swojego poprzednika, przyjąć chrzest. Chociaż sam nie miał grzechu, nie odsunął się od grzesznych ludzi: wraz z nimi wstąpił w wody Jordanu, by dostąpić oczyszczenia. W ten sposób uświęcił wodę.
W dniu chrztu Jezus został przedstawiony przez swojego Ojca jako Syn posłany dla dokonania dzieła zbawienia. Misję Chrystusa potwierdza swym świadectwem Bóg Ojciec. Zamknięte przez grzech Adama niebiosa otwierają się, na Jezusa zstępuje Duch Święty. Z nieba daje się słyszeć jednoznaczny głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”.
AB, KAI
1. W dniu dzisiejszym święto Objawienia Pańskiego, Ewangelia Mateusza mówi o tajemniczej “gwieździe”, która kieruje Mędrców do Jerozolimy, a następnie do Betlejem, gdzie uwielbili Dzieciątko Jezus.
Gwiazda, która doprowadziła do Chrystusa Mędrców przypomina bogatą symbolikę światła, wyraźnie obecną przy Bożym Narodzeniu. Bóg jest światłością, a Słowo stało się człowiekiem jest “światłością świata” (J 8, 12), która prowadzi światło narodów na ich drodze: “Lumen gentium”.
2. Mój czcigodny poprzednik Paweł VI przeniósł tę wielką prawdę, uczestnicząc w historycznej pielgrzymce do Ziemi Świętej, dokładnie 40 lat temu. Dokładnie w dniu 6 stycznia 1964 powiedział pamiętne słowa w Bazylice Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Powiedział między innymi: “Pozwól nam spojrzeć na świat z ogromną sympatią. Jeśli świat czuje się obcy dla chrześcijaństwa, chrześcijaństwo nie czuje się obce dla świata.” (Insegnamenti, tom II, 1964, s. 32.). I dodał, że misją chrześcijaństwa dla ludzkości jest misja przyjaźni, zrozumienia, zachęty, promocji, egzaltacji: innymi słowy, misja zbawienia (por tamże,. str. 32-33.).
Z miejsca, które widziały narodziny Księcia Pokoju, wezwał przywódców narodów do bliższej współpracy w celu “ustanowienia pokoju w prawdzie, w sprawiedliwości, wolności i miłości braterskiej “( ibid., s. 34-35).
3. Z całego serca wypowiadam te słowa Sługi Bożego Pawła VI, o wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny, Gwiazdy ludzkości. Z macierzyńską pomocą Maryi, każdy człowiek może osiągnąć Chrystusa, światło prawdy, może dołączyć do modlitwy za świat na drodze do sprawiedliwości i pokoju.
... Czytaj więcej
Biografia św. Pawła Pierwszego Pustelnika
1. Gdy św. Hieronim pisał żywot św. Pawła Pierwszego Pustelnika...
Św. Hieronim był bez wątpienia największym krzewicielem życia ascetycznego w swoim czasie. Już od czasu zetknięcia się z pustynią w latach 375— 379, pisząc w tym czasie „Żywot Św. Pawła Pierwszego Pustelnika”, chciał niejako polemizować z „Żywotem Św. Antoniego”, napisanym przez Św. Atanazego, ukazując poprzednika tegoż Świętego, który żył i umarł w zupełnej samotności, pogrążony w bezmiarze pustyni. Właśnie dzięki „Żywotowi Św. Pawła” osoba Świętego Pustelnika z Teb, nazwanego „pierwszym”, znana jest do dziś.
Hieronim napisał to dziełko prawdopodobnie przebywając w okolicy małej miejscowości Calcis, odległej 150 mil na południe od Antiochii. Przed ostatecznym osiedleniem się w tej okolicy przebywał w Maronii, małej mieścinie odległej o 30 mil na wschód od Antiochii. Żyjąc na tym pustkowiu w paśmie granicznym między Syrią a terenem zajmowanym przez plemiona koczownicze Saracenów, Hieronim po raz pierwszy zetknął się z wieloma pustelnikami. Początkowo był zachwycony ich stylem życia. Praktykowanie surowej ascezy budziło w nim szacunek i podziw. Również i dla niego czas ten był okresem życia surowego i trudnego. Praktykował różne formy pokuty i postów. Pracował intensywnie naukowo i fizycznie, aby zaspokoić pragnienie zdobycia wiedzy i zarobić własną pracą na rzeczy potrzebne do życia. Biorąc pod uwagę, iż pustelnicy, poświęcając się całkowicie surowej pokucie i modlitwie, żywili pogardę dla wiedzy, musimy sobie uświadomić, ile wysiłków musiał nasz Dalmata włożyć, aby owi... Czytaj więcej
